Vakantiedrama

Woensdag 20 uur: ‘hee mam met mij, we zijn toch maar niet naar het stadje gegaan want ik heb net weer een Kayleigh-actie gemaakt hoor. Ik struikelde en verzwikte m’n voet door die St. Oliver schoenen die ik heb meegenomen, dus ik loop een beetje mank hahaahaaaa. Ja alles gaat verder goed hier, we hebben hier maar een borrel genomen en wat ijs erop. Prima!’

Donderdag 9 uur: ‘Het gaat toch niet echt beter met m’n voet. Hij is vannacht nog echt opgezwollen dus Manon is nog even ijs voor me halen. Nee een dokter is niet nodig joh, het is alleen een beetje blauw’

Donderdag 10 uur: ‘Mam je moet me helpen. Manon had toch een dokter gehaald, omdat ze het niet vertrouwde en die spreekt helemaal geen Engels ik begrijp alleen het woord ‘ambulance’ en ‘hospital’. Wat moet ik nu doen?’

Donderdag 11 uur: ‘Ja ik ben in het ziekenhuis en er is net een arts bij geweest en die zegt dat het gebroken is, ze gaan zometeen even foto’s maken.’

Donderdag 12 uur: ‘Ik heb alledrie de botten in mijn voet gebroken, dus krijg gips. Ze gaan nu alleen nog even voor de zekerheid kijken hoe gecompliceerd de breuk is.’

Donderdag 13 uur: ‘Mam, het is niet goed. Omdat ik er gisterenavond nog op heb gelopen zijn m’n botten een beetje verschoven (voor zover ik dat kan begrijpen van de arts) en hij denkt dat ik geopereerd moet worden. Ik krijg nog even een MRI zodat ze het 100% zeker weten.’

Donderdag 14 uur: ‘Alleen gips is niet voldoende. Als ik ga vliegen zonder operatie kan ik een embolie krijgen en dat is levensgevaarlijk. Ik heb dus geen andere keus, fuck. Ze gaan pinnen in m’n voet maken zodat m’n botten normaal terug kunnen groeien. Ik ben fucking bang.’

Donderdag 18 uur: ‘Ik ben nog suf van de narcose, maar wil alleen even een teken geven van leven. Alles is goed gegaan.’

Wat begon als een prachtige vakantie liep uit in een regelrechte hel. Ik was zo toe aan wat rust en ik had echt hard gewerkt voordat ik eindelijk kon gaan ontspannen. Pas een week van te voren werd duidelijk dat ik ook echt op vakantie zou gaan en een paar dagen van te voren heb ik toch vakantie geboekt met een vriendinnetje. Een last-minute allinclusive heerlijk naar Turkije, Bodrum. De eerste twee dagen genoten we volop van de 45 graden aan het strand, maar daarna liep het totaal anders.

Ik kwam in het ziekenhuis terecht. Tot overmaat van ramp niet zomaar een ziekenhuis, maar een Turks ziekenhuis. Ik viel van de ene verbazing in de andere en besefte me echt dat we als Nederlanders in onze handen mogen klappen met onze gezondheidszorg.

Ik had nog nooit iets gebroken en was ook nog nooit geopereerd. Altijd heb ik een fobie gehad voor ziekenhuizen en probeer daar dus ook altijd zo lang mogelijk weg te blijven.

Inmiddels heb ik het allemaal meegemaakt. Ik werd door vier Turkse mannen op de brancard getild en alle trappen in het hotel afgedragen. Vervolgens leggen ze je achterin een ambulance en rijden ze met 140 kilometer per uur over alle Turkse zandweggetjes. Spookrijden is eerder regel dan uitzondering en als je voorrang wil dan toeter je gewoon. De gillende sirenes zorgen ervoor dat ik alleen maar panikeerde omdat ik geen idee had wat er aan de hand was. Ik riep maar: ‘Manon zeg dat ze die fucking sirene uitdoen! Ik heb een fucking verzwikte voet, ik ga niet dood! Doe er gewoon een verbandje omheen, jezus zeg wat een drama!’. De Turken begrepen mij ook niet, maar telkens bij het woordje ‘fucking’ kreeg ik een hoop boze blikken toegespeeld.

In het ziekenhuis ging alles vet snel en ik kan me niet veel herinneren. Ik weet alleen nog een hele hoop telefoontjes naar de verzekering in Nederland en naar m’n ouders. Ook weet ik nog dat ik nog nooit zo bang ben geweest als toen op dat moment. Huilen doe ik bijna nooit, maar ze konden in het ziekenhuis de vloer dweilen vanwege mijn angsttranen. Mijn bloeddruk was gevaarlijk hoog en de dokter vond mij agressief, waardoor hij alleen met mijn vriendinnetje communiceerde.

Al met al verliep de operatie goed en ik moest twee dagen blijven. Ik lag alleen op een kamer en verveelde me te pletter, maar had nergens zin in. De dokter zei dat de breuk minder was dan hij had gedacht en ik kreeg wurgneigingen.

Na een helse nacht vol pijn en zonder slaap, maar met een hoop injecties werd de tweede dag erger. Volledig uitgeput kwam de Poolse vertaalster in het Engels vertellen dat de kliniek vol zat en er dus een kind bij mij op de kamer kwam. Typisch een momentje van ‘als je denkt dat het niet erger kan’. De details over het kind zal ik besparen, behalve dat het zo te zien de waterpokken had en niemand in het ziekenhuis zich had bedacht om te vragen of ik of mijn vriendinnetje die al hadden gehad.

De twee dagen na mijn operatie kreeg ik een hoop tijd om na te denken en ik kreeg wat Dalai Lama inzicht momentjes. Toen ik daar in het ziekenhuis lag, voelde ik me ontzettend alleen. Mijn vriendinnetje was de hele dag bij me, maar toch voelde ik me eenzaam. Ineens vroeg ik me af wie er mee zou zitten als ik er niet meer zou zijn. Een hele deprimerende gedachte, maar toch kwam ie naar boven. Het besef dat er geen man in m’n leven was, werd groot. Geen partner die de hele tijd aan je denkt, niemand die zegt: ‘alles komt goed schatje’ en geen speciaal persoon. De steun die ik kreeg terwijl ik daar lag was verrassend, begrijp me niet verkeerd. Ik kreeg ontzettend veel berichtjes van mensen waar ik het niet van had verwacht (uiteraard ook diepe teleurstellingen omdat mensen waar je het wel van had verwacht niks hebben laten horen) en het deed me goed dat er mensen uit zichzelf naar me belde nadat ze het nieuws hadden gehoord. Maar toch vroeg ik het me af: voelen deze mensen zich verplicht om te vragen hoe het gaat en te vragen of ze iets kunnen doen, of menen ze het? Zou er iemand naast mijn ouders zijn die intens verdrietig zou zijn als ik het niet zou overleven? Best wel zware levensvragen voor iemand van 18 jaar.

Die vragen heb ik maar diep weggestopt en ben maar van het beste uit gegaan. Daarom wil ik bij deze iedereen bedanken die de afgelopen tijd aan me heeft gedacht en me op wat voor manier dan ook een berichtje heeft gestuurd. Als ik iets heb geleerd dan is het wel wie mijn echte vrienden zijn. Speciale dank aan Manon omdat ze alles voor mij heeft gedaan terwijl we samen in Turkije zaten. We werden allebei gek, vijandig en chagrijnig van het gebrek aan communicatie in het ziekenhuis, het geregel met de ANWB alarmcentrale, de krakkemikkige rolstoel, mijn slechte krukkenmoves en de trapjes in het hotel, maar toch hebben we het samen gered.

Het mooiste realisatiemomentje was nog wel dat als we dit aankunnen, de rest van de wereld geen probleem meer is.