Ramadan

Sinds vrijdag zijn de moslims in ons land weer aan hun maand van spiritualiteit en verbroedering begonnen. Je hoort berichten over overlast door moslimjongeren, het uitstellen van de ramadan door sporters en de HEMA die stopt met de Suikerfeestcollectie. Toch zet ik enkele andere vraagtekens bij de maand die voor veel moslims een periode van bezinning en rust is.

Ik ben een groot voorstander van vrije interpretatie van regels en hou niet van hokjes denken. Maar toch vraag ik me af op hoeveel verschillende manieren het vasten geïnterpreteerd kan worden. Ik ken moslims die bijvoorbeeld wel water drinken, aangezien het heel heet is. Ik ken moslims die wel roken, omdat ze nu eenmaal verslaafd zijn. Ik ken geen moslims die weigeren, maar ik ken wel enkele ‘stiekeme eters’. Ik ken moslims die geen seks hebben, maar wel masturberen. Ik ken moslims die geen seks hebben binnen hun eigen provincie en ik ken moslims die ’s nachts wel seks hebben. Zo vraag ik me dus af hoe het kan dat iedereen de regels op zijn eigen manier hanteert. Wellicht is dit alleen de jonge generatie waar ik contact mee heb of zijn er ook oudere moslims die de regels modern aanpakken?

Waarom hebben moslims eigenlijk deze maand nodig? Voor zover ik onderwijs heb gehad over religie heb ik altijd geleerd dat de Islam staat voor vrede en liefde. Als je het hele jaar door een goede moslim bent, waarom zou je dan een maand nodig hebben om nog een extra goede moslim te zijn? Je kan het hele jaar door toch je eigen momenten van bezinning hebben, waarom heb je een hele maand nodig? Ik ken enkele moslims, mannen in dit geval, die het hele jaar door alles doen wat god, of moet ik zeggen Allah, verboden heeft. Ze gaan volop vreemd, drinken volop alcohol, vloeken en zijn geen aangename personen om bij in de buurt te zijn. Is het dan niet hypocriet als zij meedoen aan de ramadan? Kunnen ze al hun zonden compenseren door een maand braaf te zijn? Het lijkt wel een replica van de EO’s ’40 dagen zonder seks’, alleen dan zonder de camera’s, de 40 dagen en de knappe Arie Boomsma die langskomt voor praatjes over bezinning. Arie Boomsma zou trouwens ook een mooi seizoen ‘uit de kast’ kunnen maken tijdens deze maand. Niet dat er eindelijk eens een homo-moslim (wat een kijkcijfers en media-aandacht!) uit de kast moet komen, maar een ramadan-eter. Het blijkt namelijk dat moslims die er bewust voor kiezen om niet mee te doen aan de ramadan, afgestoten worden door hun eigen volk.

Het idee dat zwakkeren in de samenleving, ongestelde en zwangere personen op een bepaalde manier ontzegging krijgen van het vasten vind ik een goed initiatief. Maar ik krijg het idee dat deze ontzegging alleen maar betrekking heeft op vrouwen. Alternatieve regels worden altijd opgesteld voor vrouwen, door mannen. Ik wil niet meteen als een radicale feministe weggezet worden, maar waarom worden vrouwen in andere culturen vrijwel altijd weggezet als het mindere geslacht?

Misschien hoor ik deze kritiek als blanke Europese vrouw wel niet te uiten, maar ik ken meer mensen die dit denken en niet hardop durven te zeggen. Het klinkt misschien alsof ik de ramadan in een kwaad daglicht wil zetten, maar dat is niet zo. Er zijn ook een hoop positieve ontwikkelingen. Overdag is het ontzettend rustig bij McDonalds, de Turkse buurvrouw laat mij meegenieten van het lekkere eten en de moslims vinden nu alleen maar overeenkomsten, in plaats van verschillen.

Ik vind dat iedereen zijn eigen keuzes mag maken in het leven en dat iedere individu zelf zijn geloof met religieuze handelingen mag kiezen. Misschien komt het wel gewoon door mijn afkeer van kuddegedrag dat ik een kritische noot uit.

Het mooiste ritueel van de Islam vind ik toch wel de besnijdenis. Het zorgt voor een hoop positieve effecten bij het mannelijk geslachtsdeel waar de vrouwen een hoop voordeel uithalen. Toch vraag ik me iets af. Ik heb weleens gelezen dat de voorhuid bewaard wordt om er brandwondslachtoffers mee te helpen. Ik vraag het me af of het ook echt zo is. En ik vraag me nog sterker af of ik het kan maken om de volgende keer dat ik een vrouw zie met een neppe huid kan vragen: ‘weet jij wel dat je ontzettend veel kleine lulletjes op je hebt?’. 

Vakantiedrama

Woensdag 20 uur: ‘hee mam met mij, we zijn toch maar niet naar het stadje gegaan want ik heb net weer een Kayleigh-actie gemaakt hoor. Ik struikelde en verzwikte m’n voet door die St. Oliver schoenen die ik heb meegenomen, dus ik loop een beetje mank hahaahaaaa. Ja alles gaat verder goed hier, we hebben hier maar een borrel genomen en wat ijs erop. Prima!’

Donderdag 9 uur: ‘Het gaat toch niet echt beter met m’n voet. Hij is vannacht nog echt opgezwollen dus Manon is nog even ijs voor me halen. Nee een dokter is niet nodig joh, het is alleen een beetje blauw’

Donderdag 10 uur: ‘Mam je moet me helpen. Manon had toch een dokter gehaald, omdat ze het niet vertrouwde en die spreekt helemaal geen Engels ik begrijp alleen het woord ‘ambulance’ en ‘hospital’. Wat moet ik nu doen?’

Donderdag 11 uur: ‘Ja ik ben in het ziekenhuis en er is net een arts bij geweest en die zegt dat het gebroken is, ze gaan zometeen even foto’s maken.’

Donderdag 12 uur: ‘Ik heb alledrie de botten in mijn voet gebroken, dus krijg gips. Ze gaan nu alleen nog even voor de zekerheid kijken hoe gecompliceerd de breuk is.’

Donderdag 13 uur: ‘Mam, het is niet goed. Omdat ik er gisterenavond nog op heb gelopen zijn m’n botten een beetje verschoven (voor zover ik dat kan begrijpen van de arts) en hij denkt dat ik geopereerd moet worden. Ik krijg nog even een MRI zodat ze het 100% zeker weten.’

Donderdag 14 uur: ‘Alleen gips is niet voldoende. Als ik ga vliegen zonder operatie kan ik een embolie krijgen en dat is levensgevaarlijk. Ik heb dus geen andere keus, fuck. Ze gaan pinnen in m’n voet maken zodat m’n botten normaal terug kunnen groeien. Ik ben fucking bang.’

Donderdag 18 uur: ‘Ik ben nog suf van de narcose, maar wil alleen even een teken geven van leven. Alles is goed gegaan.’

Wat begon als een prachtige vakantie liep uit in een regelrechte hel. Ik was zo toe aan wat rust en ik had echt hard gewerkt voordat ik eindelijk kon gaan ontspannen. Pas een week van te voren werd duidelijk dat ik ook echt op vakantie zou gaan en een paar dagen van te voren heb ik toch vakantie geboekt met een vriendinnetje. Een last-minute allinclusive heerlijk naar Turkije, Bodrum. De eerste twee dagen genoten we volop van de 45 graden aan het strand, maar daarna liep het totaal anders.

Ik kwam in het ziekenhuis terecht. Tot overmaat van ramp niet zomaar een ziekenhuis, maar een Turks ziekenhuis. Ik viel van de ene verbazing in de andere en besefte me echt dat we als Nederlanders in onze handen mogen klappen met onze gezondheidszorg.

Ik had nog nooit iets gebroken en was ook nog nooit geopereerd. Altijd heb ik een fobie gehad voor ziekenhuizen en probeer daar dus ook altijd zo lang mogelijk weg te blijven.

Inmiddels heb ik het allemaal meegemaakt. Ik werd door vier Turkse mannen op de brancard getild en alle trappen in het hotel afgedragen. Vervolgens leggen ze je achterin een ambulance en rijden ze met 140 kilometer per uur over alle Turkse zandweggetjes. Spookrijden is eerder regel dan uitzondering en als je voorrang wil dan toeter je gewoon. De gillende sirenes zorgen ervoor dat ik alleen maar panikeerde omdat ik geen idee had wat er aan de hand was. Ik riep maar: ‘Manon zeg dat ze die fucking sirene uitdoen! Ik heb een fucking verzwikte voet, ik ga niet dood! Doe er gewoon een verbandje omheen, jezus zeg wat een drama!’. De Turken begrepen mij ook niet, maar telkens bij het woordje ‘fucking’ kreeg ik een hoop boze blikken toegespeeld.

In het ziekenhuis ging alles vet snel en ik kan me niet veel herinneren. Ik weet alleen nog een hele hoop telefoontjes naar de verzekering in Nederland en naar m’n ouders. Ook weet ik nog dat ik nog nooit zo bang ben geweest als toen op dat moment. Huilen doe ik bijna nooit, maar ze konden in het ziekenhuis de vloer dweilen vanwege mijn angsttranen. Mijn bloeddruk was gevaarlijk hoog en de dokter vond mij agressief, waardoor hij alleen met mijn vriendinnetje communiceerde.

Al met al verliep de operatie goed en ik moest twee dagen blijven. Ik lag alleen op een kamer en verveelde me te pletter, maar had nergens zin in. De dokter zei dat de breuk minder was dan hij had gedacht en ik kreeg wurgneigingen.

Na een helse nacht vol pijn en zonder slaap, maar met een hoop injecties werd de tweede dag erger. Volledig uitgeput kwam de Poolse vertaalster in het Engels vertellen dat de kliniek vol zat en er dus een kind bij mij op de kamer kwam. Typisch een momentje van ‘als je denkt dat het niet erger kan’. De details over het kind zal ik besparen, behalve dat het zo te zien de waterpokken had en niemand in het ziekenhuis zich had bedacht om te vragen of ik of mijn vriendinnetje die al hadden gehad.

De twee dagen na mijn operatie kreeg ik een hoop tijd om na te denken en ik kreeg wat Dalai Lama inzicht momentjes. Toen ik daar in het ziekenhuis lag, voelde ik me ontzettend alleen. Mijn vriendinnetje was de hele dag bij me, maar toch voelde ik me eenzaam. Ineens vroeg ik me af wie er mee zou zitten als ik er niet meer zou zijn. Een hele deprimerende gedachte, maar toch kwam ie naar boven. Het besef dat er geen man in m’n leven was, werd groot. Geen partner die de hele tijd aan je denkt, niemand die zegt: ‘alles komt goed schatje’ en geen speciaal persoon. De steun die ik kreeg terwijl ik daar lag was verrassend, begrijp me niet verkeerd. Ik kreeg ontzettend veel berichtjes van mensen waar ik het niet van had verwacht (uiteraard ook diepe teleurstellingen omdat mensen waar je het wel van had verwacht niks hebben laten horen) en het deed me goed dat er mensen uit zichzelf naar me belde nadat ze het nieuws hadden gehoord. Maar toch vroeg ik het me af: voelen deze mensen zich verplicht om te vragen hoe het gaat en te vragen of ze iets kunnen doen, of menen ze het? Zou er iemand naast mijn ouders zijn die intens verdrietig zou zijn als ik het niet zou overleven? Best wel zware levensvragen voor iemand van 18 jaar.

Die vragen heb ik maar diep weggestopt en ben maar van het beste uit gegaan. Daarom wil ik bij deze iedereen bedanken die de afgelopen tijd aan me heeft gedacht en me op wat voor manier dan ook een berichtje heeft gestuurd. Als ik iets heb geleerd dan is het wel wie mijn echte vrienden zijn. Speciale dank aan Manon omdat ze alles voor mij heeft gedaan terwijl we samen in Turkije zaten. We werden allebei gek, vijandig en chagrijnig van het gebrek aan communicatie in het ziekenhuis, het geregel met de ANWB alarmcentrale, de krakkemikkige rolstoel, mijn slechte krukkenmoves en de trapjes in het hotel, maar toch hebben we het samen gered.

Het mooiste realisatiemomentje was nog wel dat als we dit aankunnen, de rest van de wereld geen probleem meer is.

Vind ik niet leuk

Er zijn veel dingen die mij frustreren op deze aardbodem. Eigenlijk vul ik mijn dagen door te leven van de ene frustratie naar de andere. Elastiekjes die net geen drie keer om m’n haar kunnen, kinderen die niet uitkijken waar ze lopen of fietsen, m’n fijnste jeans die net in de was zit, traag internet, bus gemist, foutieve werkwoordspelling, dan/als verloedering, cola die niet koud staat in de koelkast, gespleten haarpunten, afbladderende nagellak, regen op de fiets, openstaande bruggen en het woordje leuk.

Leuk is een woord dat iedereen te pas en te onpas gebruikt in het dagelijks leven. Nog voor de populariteit van Facebook had iedereen al een verbale ‘vind ik leuk’-knop. Alles is leuk: je leven is leuk, je kinderen zijn leuk, je topje is leuk, dat behangetje is leuk, die stad is leuk en vooral die vrouw is leuk.

Wanneer iemand iets leuk vindt, zegt dat eigenlijk helemaal niks. Leuk is een relatief begrip, een nietszeggende uitdrukking. Leuk is een hokje waar, als je er eenmaal in zit, je nooit meer uit komt. Zeker op het gebied van relaties is dit het geval, leuk wordt nooit meer. Ik kan er uren over discussiëren en tot de conclusie komen dat ik toch wel gelijk heb. Als mannen over een vrouw zeggen dat ze leuk is, komt er altijd een voorvoegsel bij om de uitdrukking nog wat kracht bij te zetten. Er wordt nooit gezegd ‘ik vind d’r leuk’ er komt altijd iets bij. ‘Ze is wel leuk’, ‘d’r uitstraling is heel leuk’, ‘ze is zo leuk in de omgang’ of ‘ze is gewoon leuk’ met een twijfelachtige ondertoon en opgetrokken wenkbrauwen. Hiermee bedoelen ze dan eigenlijk ze is wel gezellig en ik kan er lekker mee kletsen en wel mee naar bed, maar het wordt nooit meer dan dat. Potentie in de meest onpotentiële vorm, bijna hypocriet of egoïstisch te noemen. Als je realiseert dat je iemand ‘leuk’ vindt, dan weet je eigenlijk al op voorhand dat het niks gaat worden.

Ik heb al zo vaak gehoord dat ik leuk ben, dat ik er gek van word. Leuk in mijn geval uit zich dan vaak in: je bent zo lekker recht voor z’n raap, je bent zo slim, je bent zo pittig, je hebt humor of je bent zo gezellig. Ik zou willen dat er gewoon wat duidelijkheid wordt geschept. Nu ben ik niet zo subtiel en word ik vaak een bitch genoemd, maar dat komt waarschijnlijk door dat gevalletje ‘je bent zo direct’. Toch zou ik het liever hebben dat een man zegt: ‘Luister goed ik vind je wel tof, maar ik zie ons nooit over twee maanden nog samen en we kunnen nu een leuke tijd samen hebben.’ dat zou een hoop frustratie besparen, nadat die ‘leuke tijd’ verder gedefinieerd wordt. Dan kun je nog zelf een keuze maken of je daaraan mee wil doen in plaats van in die grote dosis leukheid mee te gaan.

Het meest irritant zijn de mensen die na drie weken van ‘leuk vinden’ ineens van elkaar houden. Als je iemand nog geen twee maanden kent en een week een relatie hebt, dan kan je toch niet al van diegene houden? En als je graag met die persoon wil delen wat die voor je betekent, doe dat dan alsjeblieft niet op Facebook. De meest verschrikkelijke stellen vind ik die mensen die de hele dag hartjes of kleffe berichtjes op elkaars timeline posten. Ik vraag me gewoon af aan wie zij iets willen bewijzen. Hilarisch vind ik het als na twee maanden ‘jij en ik voor altijd schatje’ of ‘jij bent de enige voor mij’ er ineens een relatiewijziging in mijn nieuwsoverzicht voorbij komt. Kleffie en beffie zijn nu klaar met doen alsof en vaak is er iemand ingeruild voor een ander.

Stiekem moet ik toegeven dat het woordje ‘leuk’ niet alleen frustratie bij mij oproept. Mijn nieuwe profielfoto kreeg 49 likes en mijn nieuwe kapsel kreeg 28 likes. En dat voelde verdomde lekker.