Een uitverkochte zaal vol gillende, geile
vrouwen die allemaal maar komen voor een ding: lust. Ik heb het gisteren
meegemaakt. Ik was aanwezig bij de bekendste stripact van Las Vegas: de
Chippendales. Een stelletje opgepompte mannen met dansmoves, zangkwaliteiten en
een lekker lichaam.
Klein detail: Jim Bakkum. Hij deed mee aan de
show en zong af en toe een nummertje. Er werd groots aangekondigd dat hij met
de Chippendales door Nederland ging touren, maar eigenlijk was het hét toppunt
van lulligheid. Zodra hij begon te zingen, schreeuwden er vrouwen: ‘broek uit!’
en zodra er een Chippendale op het podium kwam tijdens zijn zangact, werd er zo
hard gegild dat Jim onverstaanbaar was. Ik heb nog nooit zoveel
plaatsvervangende schaamte gevoeld.
Tijdens de show viel ik van de ene verbazing
in de andere. De gedachte die ik eigenlijk 2,5 uur lang had was: hoe moeten die
mannen zich nu voelen? Avond na avond trekken zij hun kleren uit en in ruil
daarvoor krijgen ze massa’s schreeuwende vrouwen. Toen ik er zo over na ging
denken vond ik het eigenlijk best zielig. Die mannen worden enkel en alleen als
een lustobject gezien en ik denk dat ze het zelf wel prima vinden zo, ze maken
er zelfs optimaal gebruik van. Als ze door het publiek lopen grijpen ze, zonder
pardon, gewoon een vrouw bij de kont of voelen ze aan borsten. Er is geen een
vrouw die roept: ‘sexual harassment’ want ze genieten ervan, stuk voor stuk. Toch
vraag ik het me af: kunnen deze gespierde mannen met hun foute moves en acts
daadwerkelijk fantasieën laten opleven?
Ze komen wel aardig in de buurt. De hele
Chippendales act is gericht op het pleasen van allerlei soorten vrouwen.
Daarnaast is er een slimme strategie die alleen al begint bij het kiezen van de
mannen. Voor iedere vrouw is er namelijk wat wils, zowel wat betreft het type
man, als de muziek en de acts zelf. Ook wordt er nagedacht over seksuele
fantasieën die vrouwen kunnen hebben. Cowboys, politiemannen, brandweermannen,
schoonmakers, matrozen en bouwvakkers: bijna ieder cliché beeld wordt uit de
kast getrokken om de vrouwen op te winden.
De show is heel interactief en er worden
geregeld vrouwen uit het publiek gehaald. Ook hier wordt er heel slim
ingespeeld op de psyche van de vrouw. De Chippendales kiezen namelijk stuk voor
stuk vrouwen die er niet uitspringen qua aantrekkingskracht. Een beetje het
type oudere huisvrouw dat door haar goede huwelijk al lang uitgedijd is en in
een te jonge, strakke outfit hard aan het gillen is. Heel slim gedaan hoor. Door
deze dames op het podium te voorzien van een lapdance of een sneakpeak in de
broek krijgen vrouwen de indruk dat iedere vrouw met een Chippendale kan zijn
en zo wordt de fantasie weer versterkt.
Daarnaast wordt de fantasie in het verlengde
getrokken. Broeken gaan regelmatig uit, maar er wordt nooit een volledige penis
getoond. Achter een wit doek wordt wel de schaduw en vorm van een penis getoond
en de mannen betasten zichzelf of gaan volledig naakt onder de dekens van een
bed liggen, maar er wordt geen full frontal kiekeboe gegeven. Teasen to the
fullest. De hormonen van vrouwen worden de hele show lang zo op hol gedreven
dat ze sowieso meer willen. Het gevolg? Ze gaan veel vaker naar shows of ze
gaan na de show door naar de afterparty om te feesten met de Chippendales en
zijn ervan overtuigd dat ze er dan een mee naar huis krijgen en voor de
Chippendales is dit weer extra cash.
Ik vraag me wel af wat voor mannen er
schuilgaan achter deze ontblote bovenlijven. Nog belangrijker is de vraag: wat
voor vrouw gaat er achter een Chippendale schuil? Ik kan me namelijk niet
voorstellen dat er ooit een vrouw goed genoeg is. Iedere avond wordt er naar ze
gejoeld, ze worden betast en veel vrouwen behandelen ze als goden. Ze vinden
zichzelf geweldig en horen continu dat ze dat ook zijn. Hoe kan zo’n man dan
ooit een gezonde relatie opbouwen? Volgens mij zijn ze nooit tevreden.
Ik had nooit gedacht dat een stel mannelijke
bimbo’s die meer uren doorbrengen in de sportschool dan ze ooit op een normale school
hebben gezeten mij gek zou kunnen krijgen, maar het tegendeel is gisteren
bewezen. Nu ik eraan terugdenk is het eigenlijk best erg. Ben ik dan ook in de
hele act getrapt? Ik denk het wel. Ik heb de longen uit mijn lijf geschreeuwd,
ik heb gezwaaid en gelachen en nog veel erger: ik heb gefantaseerd. Van veraf waren ze geweldig, van dichtbij hadden ze eigenlijk best wel een rotkop, maar dat maakt me niet uit. Ik ben verkocht.
Een show van de Chippendales bezoeken stond op
mijn bucket list, dus dat kan ik er nu vanaf schrappen. Er is alleen wel één
ding bijgekomen na het zien van de moves van die mannen: seks met een
Chippendale, hoe onbereikbaar ze ook zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten