Dubbelzinnig

Af en toe weet ik niet hoe ik bepaalde zinnen op moet pakken. Sommige mensen denken wel dat ik altijd bezig ben met seks, maar dat valt best mee. Het lijkt wel alsof heel onze huidige maatschappij bij iedere zin, de dubbele betekenis zoekt.

Zelfs in mijn rijles is het af en toe onmogelijk om iets te zeggen. Nu is mijn (v)rijinstructeur ook roodharig en wordt er heel wat afgelachen in de auto, dus we hebben een reputatie opgebouwd als gingerteam. Ik ben nog niet echt gevorderd en heb dus ook nog niet vaak in zijn vijfde versnelling gereden. Vandaag moest ik echter overschakelen. Na veel porren liet ik de pook los en vol euforie riep ik: ‘Ha, hij zit erin! Woow, wat fijn!’ met daarachter nog een blije gil en een zucht van opluchting. Het type geluid dat je ook in andere situaties kan maken. Na een stilte, hebben we allebei de rest van de 80-weg met rode oortjes dubbel gelegen. Een ander voorbeeld in de auto? Ik kreeg de opdracht om ‘me neer te zetten, achter die zwarte’, wijzend naar een zwart bestelbusje. Hij had beter kunnen zeggen: ‘Je krijgt nu een parkeeropdracht, parkeer hem maar achter dat zwarte busje.’, dan was er niks aan de hand geweest. Mijn reactie nu: ‘Een grote zwarte gaat niet altijd bij mij van achteren.’. En de les vervolgde.

Als iemand zegt dat ie zin heeft om sushi te eten dan weet ik niet of ie daadwerkelijk het voedsel bedoelt, waar je me ’s nachts voor wakker mag maken. Nu is een goede befbeurt ook wel iets waar ik mijn nachtrust voor op wil offeren, maar het gaat om het principe. Wat bedoelen we nu eigenlijk?

Als iemand vraagt of je een filmpje komt kijken dan weet je sowieso al hoe laat het is: booty call. Is dit eigenlijk normaal? Waarom zijn we niet zoals Samantha in Sex And The City? Heerlijk direct en gewoon zeggen wat je wilt! Wanneer moeten we iets dubbelzinnig oppakken? Wanneer is een filmpje kijken, gewoon écht een filmpje kijken? Het leven wordt steeds ingewikkelder.

Laatst hoorde ik een Leidse student zeggen dat de meest indirecte manier om een vrouw om seks te vragen, is of ze een kopje thee wil komen drinken. Ik had werkelijk nog nooit van deze impliciete vraag naar seks gehoord en vroeg of hij dan hield van plasseks. Hij snapte volgens mij ineens waarom hij niet zoveel meisjes mee naar huis kreeg met deze vraag.

Ik weet niet of het slim is om direct te zeggen wat je wilt. Een man hoeft niet naar mij toe te komen in de kroeg en te zeggen: ‘ik wil jou straks keihard nemen, jij verdient het om helemaal volgespoten te worden met zaad’. Deze zin heb ik overigens ooit in een sms berichtje bij iemand gelezen, ik zou dit nooit zelf verzinnen. Hoe kun je als man zoiets sturen naar een vrouw en verwachten dat ze hier op ingaat? Over romantiek gesproken… Ik ben wel benieuwd naar de reactie. Ik zou hem regelrecht op zijn bek slaan, maar wellicht zijn er vrouwen die hier meteen op in gaan.

Is er niet een soort tussenweg? Kunnen mannen iets niet dubbelzinnigs zeggen en dan toch duidelijk maken wat ze willen? ‘Ik wil je, ik heb zin in je, wat doe je vanavond?’.

Ik ga op zoek naar een Nederlandse versie van Jodeci’s “Freek’n You”. Maar tot die nuance tussen dirty talk en directheid is gevonden, kunnen we hier nog even van genieten. 

Eenzame Kerst

Het gezegde luidt: ‘niemand verdient het om met kerst alleen te zijn’. Toch lukt het mij ieder jaar op rij om het onverdiende te krijgen. Nu vind ik over het algemeen vrijgezel zijn best leuk, maar zo rond het eind van het jaar begint het ook bij mij te kriebelen. Luisteren naar Miss Montreal helpt echt niet als je Robert ten Brink allerlei stelletjes bij elkaar ziet brengen.

Kerstmis is een tijd van samenzijn en dat doe ik dan alleen met mijn familie. Op al die verplichte etentjes krijg ik altijd dezelfde vraag: ‘Waar is jouw vriendje?’, of nog erger: ‘Waarom hebben we jou nooit verliefd gezien?’. Ieder jaar probeer ik een politiek correct antwoord te geven, maar af en toe mislukt het ook weleens. ‘Ik voel niet de behoefte om de eerste de beste scharrel voor te stellen aan mijn familie en ik ben niet zoals jou om ieder jaar een andere naam naast me op de kerstkaart te schrijven’. Dan zijn ze heel snel stil.

Soms hoor ik ook weleens de roddel: ‘Kayleigh valt op vrouwen’. Dat is nog wel de mooiste. Ja ik heb ooit weleens een pottenkapsel gehad en ik ga weleens stappen in de Kabberdoes, maar daar blijft het dan ook echt bij. Ik ben gewoon dol op foute muziek en valse nichten dus daar kan ik me lekker uitleven zonder dat ik me zorgen hoef te maken dat ik me voorschut zet bij een leuke kerel.

Misschien komt het ook wel omdat ik enig kind ben. Mijn vader houdt erg van tradities en je kan je klok erop gelijk zetten, want iedere kerstavond zegt hij dezelfde woorden: ‘Wie weet zitten we volgend jaar wel met vieren aan tafel.’. Daar ben ik dan meestal snel klaar mee. Dit jaar werd ik lichtelijk agressief toen Skyradio Lonely Christmas bleef herhalen, dus mijn reactie was dan ook niet erg subtiel. ‘Als jij mama nou gewoon nóg een keer zwanger had gemaakt, dan hadden we hier ieder jaar met vieren aan tafel gezeten en dan had ik niet ieder jaar die verschrikkelijke zin hoeven te horen’. Ik geloof dat hij toen wel begreep dat ik het niet echt kon waarderen. Om het goed te maken draag ik de rest van de feestdagen, kerstoorbellen die hij ooit voor me kocht en die hij nog steeds prachtig vindt. Daar zit ik dan met mijn ouders. Op kerstavond draag ik kerstklokjes, eerste kerstdag cadeautjes en tweede kerstdag kerstballen in m’n oren.

Desondanks weet ik dat ze het goed bedoelen en ze respecteren mijn huidige levensstijl. Daarom houden we een kerstontbijt om twee uur ’s middags, ligt er een Marlies Dekkers onder de boom en kennen ze de tekst van Ho Ho Ho uit hun hoofd.

Gelukkig zijn er ook momenten van waardering. Mijn ouders lezen mijn gedichten hardop voor, terwijl de tranen rollen over hun wangen. Anaal rijmt op kerstmaal en masturbeer rijmt op jongeheer, meer hoef ik niet te zeggen. Ook is het de tijd om me schaamteloos vol te eten aan allerlei lekkernijen en om een jaarvoorraad aan flessen rosé naar de glasbak te brengen. 

Voor nu zal ik maar genieten van de leuke momenten en me niks aantrekken van mijn burgerlijke staat. Na de verplichte familiefeesten haast ik me naar de Bossche binnenstad, want daar verzamelen alle vrijgezellen zich rond deze tijd. Daar ga ik maar dansen op de bar, want daar ben ik goed in. Wie weet kom ik nog iemand tegen onder de mistletoe, maar dat zien we dan wel weer.

Facebook eats your heart out

Hoe zou het datingleven van onze medemens eruit zien als Facebook niet bestond? Facebook is het meest geniale social media concept om je scharrel beter te leren kennen. Wanneer je iemand in de kroeg tegenkomt kun je hem meteen een vriendschapsverzoek sturen met wellicht een leuke uitnodigingstekst erbij en vanaf dan kan je nieuwe obsessie beginnen. Het eerste wat je zal tegenkomen is het aantal gemeenschappelijke vrienden dat jullie hebben. Zo kun je via-via weer aan een hoop informatie komen en zie je weer eens hoe klein de wereld kan zijn. Ook kun je meteen kijken of jullie dezelfde interesses hebben en hoe fotogeniek hij is. Schoonheid komt met de jaren. Dus als je geluk hebt heeft hij ook oude foto’s op zijn Facebook staan zodat je kan kijken of hij een beetje goed opdroogt. Taal kan voor mij een ontzettend grote afknapper zijn en Facebook is perfect om te kijken hoe goed iemand is in spelling. Wanneer iemand schrijft: ‘ik wordt net verast door een vriend’, is het gelijk game-over. Via zijn informatiepagina kun je ook aan wat meer persoonlijke informatie komen, te denken aan een telefoonnummer of een e-mailadres. Zijn intelligentie is ook af te lezen aan zijn studie(verleden) en zijn genoten opleiding. Facebook geeft nog meer informatie dan je ooit in een eerste gesprekje kan vergaren.

Facebook kan ook een kwelling zijn. Een hele ongemakkelijke zelfspiegeling. Een tijd geleden werd door een fout mijn burgerlijke staat gewijzigd van ‘vrijgezel’ naar ‘in een relatie’. Het resultaat? Binnen een half uur had ik twee gemiste oproepen, vier sms’jes, tien whatsapps, zes likes en dertien reacties. Iedereen vond het blijkbaar erg leuk voor me en voor mij was het een kennismaking met de harde waarheid toen ik aan het eind van de dag mijn status weer moest wijzigen naar ‘vrijgezel’. De meeste sensatie kreeg ik nog wel toen ik in een half jaar tijd iemand zijn burgerlijke status zag gaan van ‘vrijgezel’, naar ‘heeft een relatie’, ‘heeft een relatie met’, ‘is verloofd met’ en ‘is vrijgezel’. Au, erg pijnlijk. De tienerhartjes van tegenwoordig zijn zelfs zo gecompliceerd dat er nu ook ‘ingewikkelde relaties’ en ‘open relaties’ zijn. Facebook is net een openbaar dagboek. Of ken je die scharrel die niet op zoek is naar een relatie, maar jullie hebben het wel leuk samen? Een week later heeft hij een relatie met zijn ex. Of jouw ex die als eerste van jullie twee een nieuwe relatie heeft. Je gaat meteen haar hele profiel doorspitten om te kijken wat er dan zo leuk aan haar is en komt dan tot de conclusie dat hij het toch wel beter voor elkaar heeft, aangezien jij iedere avond nog eenzaam en met jeuk op je rug in bed ligt.

De druk om leuk te zijn neemt ook steeds meer toe. Het aantal ‘likes’ is zo cruciaal, dat statussen worden verwijderd wanneer niemand het leuk vindt. Die vind-ik-niet-leuk-knop moet ook nog steeds uitgevonden worden, maar ik denk dat er dan een grote social media war ontstaat.

De onthoudfunctie van Facebook is ook een regelrecht ticket naar de hel. Wanneer je iemands profiel vaak hebt bekeken, vaker reageert op iemand z’n status, iemands status leuk vindt of vaak met iemand chat blijft hij/zij terugkeren in jouw social media leven. Wanneer je een letter intikt die ergens in zijn naam zit, komt hij als eerste naar voren en zijn status staat bovenaan je startpagina. Zo wordt je dus steeds geconfronteerd met je liefdesverleden. Facebook onthoudt ook waar je over schrijft en daarom staat mijn startpagina vol met Kellogg’s en lingerie-advertenties.

Het kan ook erg gênant worden. Familie kun je niet kiezen, vrienden wel. Je familie wordt erkend op je eigen pagina, maar zij zijn ook op de hoogte van al jouw misstappers. Tags in oncharmante, dronken foto’s en nieuwe liefdesontwikkelingen worden meteen onder heel de familie verspreid om vervolgens op feestjes de vraag te krijgen waar die ene leuke jongen van de foto is.

Hetgene waar iedereen écht knettergek van wordt, zijn die verdomde uitnodigingen. Nee ik hoef niet op je verjaardagskalender, ik wil niet weten hoe vaak mijn pagina is bekeken, hoe iemand een orgasme in een achtbaan krijgt en nee ik wil niet weten hoe goed iemand kan rekenen. Ik hoef ook niet bij jou op een fucking boerderij. Ik wil mijn wortels in jou planten, niet mét jou planten. 

Heb je ook WhatsApp?

Hollanders houden van alles wat gratis is, daarom is WhatsApp een regelrechte hit. Iedere smartphonegebruiker kan gratis berichtjes sturen via de applicatie. Wat is het toch verdomde handig. Toch ben ik van mening dat er een ontzettende druk bij komt kijken. De groene vinkjes des doods, de aan-het-typen-functie des doods en de onlinevermelding des doods. Toen ik net WhatsApp had, was ik me nog niet bewust van al deze voyeuristische functies. Wanneer ik geen zin had om op iemand te reageren, zei ik gewoon dat ik zijn appje niet had gelezen. Diegene was dan gevorderde in het gebruik van WhatsApp en hierdoor is menig ruzie en relatiebreuk ontstaan. Herkenbaar is ook de hoop die wordt gevestigd door het lange typen aan de andere kant. Je denkt: nu komt er echt iets leuks en dan is het uiteindelijk maar een ‘hahaha’, ‘lol’, ‘oké’ of een andere droogkloot reactie. Of de vraag of het gisteren leuk was? Je kan je toch echt niet herinneren dat je diegene hebt verteld dat je op stap bent geweest en je had niet zoveel gedronken dat je niet meer weet dat je hem/haar bent tegenkomen. Maar je was wel voor het laatst online om 5.12 uur en dát verklaart alles.

Deze uitvinding moet ervoor zorgen dat het sociale contact tussen mensen bevorderd wordt, het tegendeel is bewezen. Hoe vaak ben je niet een avondje uit en krijg je de hele tijd appjes binnen? De druk om meteen te reageren is groot, want iemand weet dat je het gelezen hebt. Ook in het contact tussen de beide seksen vervult WhatsApp een cruciale rol, het maakt en breekt relaties. De ontwikkelingen die hier worden gestart, kunnen niet doorgezet worden in het ‘echte’ leven. Het is natuurlijk makkelijk om elkaar geile berichtjes of pikante foto’s te sturen, maar in real life durven we niet. Als we elkaar dan tegenkomen gaat het over het werk en het weer en niet over de standjes die je graag met elkaar zou doen. Eigenlijk heel laf, iedere man zou eens ballen moeten tonen door de daad bij het woord te voegen en niet alleen mobiel erg spontaan overkomen.

Het toppunt is nog wel dat alle andere functies van mobiele telefoons stellig worden vergeten. Reminder: een telefoon is ooit uitgevonden om te bellen. Ik ken mensen die een oud Nokia toestel hebben om goedkoop mee te bellen en sms’en en een aparte BlackBerry om te pingen. Laatst was er een storing op WhatsApp waardoor iemand zich door mij genegeerd voelde. Ik was me daadwerkelijk van geen kwaad bewust en vond het wel lekker rustig. Toen ik achteraf zei: ‘je had toch gewoon kunnen sms’en of bellen?’, had ik hem door. WhatsApp staat voor kwantiteit en veiligheid. De kwaliteitsdruk van een sms’je binnen een bepaalde hoeveelheid tekens of een leuk telefoongesprek is zo hoog, dat niemand het meer aandurft. Wanneer ik nu een sms’je krijg, weet ik al meteen van wie het is. Ik heb onlangs mijn sms inbox maar geleegd, honderd berichtjes van ‘mama’ stond ook zo zielig.

Waar is de romantiek gebleven? Mijn ouders praten nog weleens over de tijd dat ze elkaar brieven stuurden om in contact te blijven. Denk eens terug aan de basisschool wanneer je liefdesbrieven in het laatje van je crush stopte. Anoniem natuurlijk, maar dan toch onderaan puntjes in plaats van de letters van je naam, zodat hij toch kon tellen wie het geweest had kunnen zijn. Niet dat ik meteen de neiging krijg om een WhatsApp berichtje met geparfumeerd Snoopy briefpapier te beantwoorden, maar toch is enige nostalgische herwaardering soms nodig.

Ik ga gewoon een standaard stellen. Ik ben stellig tegen het huwelijk, maar de eerstvolgende gozer in de kroeg die aan mij mijn woonadres vraagt, trouw ik. Hij zal zo speciaal zijn, dat ik hem wel een kans moet geven.

Hoe roder het dak, hoe natter de kelder

Al jaren roept mijn haarkleur reacties op. Vroeger was ik het mikpunt van vele pesterijen door mijn rossige haardos in combinatie met spierwitte wenkbrauwen en wimpers. Opmerkingen zoals: ‘stoplicht!’ of ‘zijn je luizen ongesteld?’ kreeg ik regelmatig te horen en daardoor krijg ik de pest aan mijn eigen haarkleur. Ik ging dan ook een hele poos door het leven als brunette en niemand had iets door.

De laatste jaren is er steeds meer interesse voor de zeldzame haarkleur. Onderzoeken worden gestart om onze uitstervende roodharige mens te doorgronden nu het nog kan. Zo blijkt dat roodharigen veel sterkere gevoelens hebben en dus fysieke pijn veel intenser ervaren. Ook zijn mensen met rood haar sensueler en temperamentvoller. Dat laatste kan ik alleen maar beamen. Ik ben nooit een katje om zonder handschoenen aan te pakken geweest, maar ik zocht de verklaring hiervoor nooit bij mijn haarkleur. Als mensen nu tegen mij zeggen dat ik een pittige tante ben, probeer ik ze uit te leggen dat mijn haarkleur hier de oorzaak van is en dat ik dus nooit zal veranderen. Ik ben zoals ik ben, uniek!

Mannen vinden roodharige vrouwen ook steeds spannender worden. Het begon al toen Arne Jansen zong: ‘Meisjes met rode haren, die kunnen kussen, dat is niet mis. Meisjes met rode haren, kunnen je zeggen, wat liefde is’. Ieder jaar met carnaval wordt dit nummer overal gedraaid en ik probeer me snel te verstoppen voordat er een peloton kneiterzatte mannen achter me aankomt. 

Vrouwen met rood haar schijnen ook vaker seks te hebben dan andere vrouwen en ze zijn ook beter in bed. Roodharigen zijn passioneler en overal voor in.  Toen ik al deze leuke onderzoeksresultaten las, besloot ik om nooit meer mijn haar te verven. Nu haat ik het om een hele bevolkingsgroep over een kam te scheren, maar hiervoor maak ik graag een uitzondering. Ik heb een zeldzame haarkleur die het andere geslacht intrigeert, waarom zou ik dan iets aan mijn haarkleur willen veranderen? Ik zal voortaan als trotse roodharige door het leven gaan, met een nieuw lifeanthem.

Af en toe zijn mensen er heilig van overtuigd dat ik mijn haar verf en geen natuurlijke ginger ben. Ik zou het alleen kunnen bewijzen door mijn haar van onderen te laten zien, maar dat gaat zelfs mij te ver.

Zou het voor mannen echt verschil maken? Ik betwijfel het.

Sinterklaas Kapotje

Rond het eind van het jaar schijnt iedereen ineens kindervriend te zijn. Nu kun je wel stellen dat ik niet bepaald een kinderliefhebber ben. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar over het algemeen zijn kinderen gewoon het kwaad van de wereld. En in de Decembermaand lijkt het wel alsof ze zich vermenigvuldigen. Overal ademt het kinderen. In de supermarkt draaien ze sinterklaasliedjes, de ramen van huizen zijn versierd met sinterklaasjes en zwarte pietjes, iedere dag die verdomde Dieuwertje Blok en dan nog maar te zwijgen over vrienden die niet bereikbaar zijn omdat ze ontzettend veel geld kunnen verdienen wanneer ze een dagje de zwarte piet uithangen. Uiteraard ben ik zelf ook ooit kind geweest, maar Sinterklaas heb ik nooit leuk gevonden. Ik keek de intocht omdat ik fan was van Aart Staartjes en de zwarte pieten waren een leuke bijkomstigheid.

Laatst kreeg ik zelfs nog ruzie omdat een Sinterklaas vroeg of ik even op zijn schoot kwam zitten. Vroeger deed ik dat al niet en nu dus zeker niet. Deze opmerking uitte zich in een tirade van mijn kant, waarin ik hem duidelijk maakte dat ie wel met zijn eigen staf en zak mocht spelen. Hij durfde niks meer te zeggen.

Deze overgewaardeerde traditie levert ieder jaar weer dezelfde discussie op: is zwarte piet racisme? Daar ga ik me niet in mengen. Hypocriet wil ik het wel noemen. Ik vind het schijnheilig dat ouders hun kinderen het hele jaar verwaarlozen omdat ze te druk zijn en met Sinterklaas dan het even goed willen maken door veel cadeaus te kopen. Ik durf te garanderen dat kinderen de gedachte dat Sinterklaas hun niet is vergeten, belangrijker vinden dan wat er in hun schoen zit. Voor mij is de hele geloofwaardigheid van de Goedheiligman er toch af, nu ik weet dat voyeur Kees Flodder de kindertjes blij gaat maken.

Sinterklaas is wel dé aangewezen persoon om kinderen vroegtijdig seksuele voorlichting te geven. Hij heeft een voorbeeldfunctie en kan mij heel wat irritatie besparen.

Kinders: als jullie in de toekomst altijd veilig vrijen en geen nageslacht produceren, dan hoef je ook geen dure cadeaus aan te schaffen omdat ik eigenlijk niet besta. Dan heb je geen last van kutkoters die overal staan te springen door de overvloed aan marsepein, pepernoten en taai taai. Ook krijg je geen dikke reet omdat je al die snoepjes voor Amerigo moet opeten en je bespaart een hoop geld in deze tijden van crisis.

Nu ik er zo over nadenk, vind ik dit eigenlijk een heel goed idee. Ik ga vast de tekst van mijn nieuwe strijdlied schrijven, Sinterklaas Kapoentje wordt Sinterklaas Kapotje.